Pytania i odpowiedzi
- Tatusiu, a czy człowieka można zabić i zjeść?
Dziewczynka, która zadała to pytanie, miała może ze trzy lata - pyzate, miło umorusane dziecko w przekrzywionym, płóciennym kapelusiku na pełnej ciemnych loków i kłębiących się myśli główce.
Działo się to w tramwaju. Ponieważ pytanie padło bardzo głośno, większość współpasażerów z zaciekawieniem przyglądała się ojcu, oczekując jego reakcji. Mało nie wyskoczyłam ze skóry, tak niecierpliwie nasłuchiwałam, jak też wybrnie młody mężczyzna z tej trudnej, poniekąd publicznej sytuacji.
Mogłam odetchnąć z ulgą - tatuś był z gatunku mądrych i cierpliwych. Nie powiedział "nie zadawaj głupich pytań" albo "kto ci takich bzdur naopowiadał" lub, co najgorsze, "daj mi spokój, nie widzisz, że czytam" (bo akurat przeglądał gazetę). Nie wymigał się również stwierdzeniem, że odpowie jej na to pytanie, jak będzie starsza. Cichutko tłumaczył córeczce różnicę między człowiekiem a zwierzęciem, podkreślając, że nie jest zwolennikiem takiego urządzenia świata, gdzie można zwierzęta zabijać bez potrzeby. Mała słuchała go uważnie, a ja przypomniałam sobie wiele podobnych sytuacji z kompletnie innym zakończeniem.
Często słyszę na ulicy, w autobusie, na poczcie, że młodzież jest teraz taka źle wychowana, że dzieci po prostu okropne, koniec świata, moja pani! Wśród narzekaczy są głównie rodzice lub dziadkowie tych "paskudnych" latorośli. Łatwo krytykować metody wychowawcze, kiedy nie ma się własnych dzieci, mimo to trochę pokrytykuję. Bo ciekawa jestem, jak oni odpowiadali na zadawane im pytania? Jak reagowali na naganne zachowanie swoich dzieci i wnuków w miejscach publicznych? Czy potrafili im cokolwiek wytłumaczyć, nie mówiąc już o dawaniu przykładu?
Obserwuję ludzi - raz z przyjemnością, innym razem bez. Idzie mama z chłopcem, piją sok z kartoników. Mama kończy pierwsza i rzuca pudełko na chodnik. Co zrobi synek?
Na skwerku babcia z uwielbieniem patrzy z ławki na szarpiącego gałęzie wnusia. Przechodzień zwraca mu uwagę, że tak nie wolno, a babcia oburzona ruga nie dziecko, ale tego bezczelnego malkontenta, co to się wtrąca nieproszony.
Czterech podrostków dręczy małego kota. Czy oni coś wiedzą na temat cierpienia? Przecież to niemożliwe, by cała czwórka była sadystami pozbawionymi ludzkich uczuć!
Dzieci są bystre i czujne, nie da się ich zbyć lub oszukać. Warto traktować je poważnie.
Mam wielu znajomych, którzy wychowali dzieci, a ich dzieci wychowują teraz swoje. Oczywiście z pomocą dziadków i babć. Podsłuchuję, jak rozmawiają z wnukami i ciepło mi się robi na sercu, bo już oczyma duszy widzę przyszłe efekty tych dialogów.
A na własne oczy mogę oglądać, z jaką czułością i odpowiedzialnością te dzieciaki opiekują się swoim kotem, psem czy świnką morską. Nie nauczyły się tego z telewizji.
Wielkim podziwem darzę tych wszystkich, którzy mają czas dla swojej rodziny, mimo że pracują i uginają się pod ciężarem zawodowych i innych obowiązków. Nie unikają odpowiedzi na trudne pytania. Wpajają szacunek dla przyrody, uczą miłości do zwierząt, utwierdzają w tolerancji, zachęcają do pomocy słabszym.
Jak zwykle najbardziej zależy mi na kotach, ale przecież każdemu z nas dostanie się jakiś okruch dobra, jeśli z tych dzieci wyrosną dobrzy ludzie.
Maryla Weiss
KOT nr 6/2008